19 رمضان شب قدر و ضربت خوردن حضرت علی علیه السلام در سال چهلم

در سال چهلم، گروهی از خوارج، در مکه جمع شدند و مذاکره کردند. آنان بر کشته های نهروان گریستند و سه نفر، باهم عهد کردند که در یک شب، امیر مؤمنان علی علیه السلام و عمر و عاص و معاویه را بکشند.
ابن ملجم، کشتن علی علیه السلام را پذیرفت و وارد کوفه شد. زنی، از خوارج را - که پدر و برادرش در نهروان کشته شده بودند - ملاقات و از وی خواست گاری کرد. قطام گفت: «مهر من، سه هزار درهم و غلام و کنیز و کشتن علی بن ابی طالب است.» . او، وردان بن مجالد را نیز به یاری ابن ملجم فرستاد و خود، شب نوزدهم در مسجد خیمه زده و مشغول اعتکاف بود. آن سه ملعون، به عزم قتل حضرت علی علیه السلام به مسجد آمدند. قطام، بافته ای از ابریشم به سینه ی هر یک بست و شمشیرهای به زهر آب داده شده را به آن ها داد.
هنگام صبح که صدای علی به «یا ایها الناس! الصلاة!» بلند شد، ابن ملجم و یاران اش شمشیر کشیدند، بر حضرت حمله کردند و گفتند: «الحکم لله لا لک یا علی!» . شمشیر شبیب، خطا کرد، ولی شمشیر ابن ملجم بر سر حضرت خورد و شکافت و خون جاری شد و محاسن شریف اش را که پس از رحلت پیغمبر خضاب نشده بود، به خون خضاب شد. 


همچنین شب نوزدهم ماه رمضان را شب قدر می دانند.
«شب قدر» واژه‌ای قرآنی است. این شب در قرآن، در سوره قدر، با صفت «مبارکه» یاد شده و بهتر از هزار ماه دانسته شده است. « انا انزلنه فی لیله مبارکه، لیله القدر خیر من الف شهر » (ما قرآن را در شب مبارک فرو فرستادیم. شب قدر از هزار ماه برتر است.)
در شب قدر، همه امورات عالم اندازه‌گیری می‌شود و به تصویب حجت خدا در هر زمان می‌رسد. دقیقاً معلوم نیست شب قدر کدام شب است؛ گروهی آن را در طول سال محتمل می‌دانند و گروهی در ماه رمضان، گروهی یکی از 12 شب آخر این ماه و گروهی یکی از شب‌های بیست و یکم، بیست و سوم و نوزدهم ماه رمضان را شب قدر می‌دانند. شیعیان نیز عموماً شب بیست و سوم را شب قدر می‌دانند.
این شب دارای اعمال فراوانی است که در کتب دعایی مذکور است. خوابیدن در شب قدر مذموم و شب‌زنده‌داری در آن مستحب است.
بنا بر روایات، روز قدر هم به اندازه شب قدر ارجمند است. دعا و استغفار در شب قدر، وظیفه دانسته شده است و رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم بر دعا در آن و طلب عافیت از خداوند تأکید فرموده است.

منابع:
المیزان، ج 18، ص 138 - مفاتیح الجنان اعمال شبهای قدر